Over verbinding en gesprekken die vanzelf ontstaan

Er gebeurt iets bijzonders als je naast iemand loopt.

Niet tegenover elkaar.
Niet op een scherm.
Niet in een formeel gesprek.

Maar gewoon – in de natuur. Wandelschoenen aan. Ademhaling in hetzelfde ritme. Voeten die het pad volgen. Soms in stilte. Soms met woorden.
Dat moment waarop je naast iemand loopt, schouder aan schouder, is klein maar groots. En zó wezenlijk.

Geen oogcontact. Wel contact.

In onze gewone gesprekken zitten we vaak tegenover elkaar. We kijken elkaar aan, zoeken woorden, vullen stiltes op. Soms voelt dat veilig, soms ook ongemakkelijk.

Maar als je wandelt… dan verzacht er iets.
Je hoeft elkaar niet aan te kijken. Je hoeft niks te zeggen. Maar als er iets wil komen, dan komt het. Alsof de natuur het tempo bepaalt.

En ineens is daar een opmerking, een vraag, een bekentenis.
Niet gepland. Niet gestuurd. Maar echt.

Je hoeft niks. En juist daarom komt er veel.

Tijdens onze hikes ontstaat er vaak vanzelf een sfeer van vertrouwen.
Misschien omdat we allemaal onderweg zijn – letterlijk én figuurlijk.
Misschien omdat de natuur je uitnodigt om wat dichter bij jezelf te komen.
Of omdat we onszelf even niet hoeven ‘neer te zetten’, maar gewoon mogen zijn.

Er zijn geen rollen, geen titels, geen verwachtingen.
Er zijn alleen twee mensen die samen stappen zetten.
Soms praten ze. Soms niet. En beide is precies goed.

Verbinding zonder woorden

Sommige mensen zeggen na afloop van een hike:
“Eigenlijk hebben we bijna niks gezegd, maar het voelde alsof we elkaar heel goed begrepen.”

Dat is wat er gebeurt als je naast iemand loopt.
Er ontstaat ruimte. Voor je eigen proces. En voor dat van de ander.
En in die ruimte groeit verbinding – zonder dat je daar iets voor hoeft te doen.

Daarom is hiken anders

Bij Hiken met Do maken we gebruik van die natuurlijke kracht van het naast elkaar lopen.
We plannen geen keukentafelgesprekken of kringen-met-een-praatstok.
We laten het ontstaan.
Soms wandelen we samen, soms alleen.
Soms in stilte, soms met een traan, soms met een bulderlach.

En iedere keer weer blijkt:
De mooiste gesprekken beginnen met een stap.

Hike je mee?

Lfs,

Dominique